Kocham Lamę cz.3

    Ogłoszeń parafialnych brak. Nie będę również rozpisywać się co jadłam na śniadanie, a jestem przyzwyczajona, że bezsensowny wstęp musi być. Tak więc: Lubię budyń.
   Przepraszam jednak coś mam. Komentujcie, to mnie motywuje, czy coś w tym stylu...

 Kocham Lamę cz.3 "To sobie poczekamy"

   Słońce odbijało się od śniegu, który nocą szczelnie okrył wszystkie drogi i cicho skrzypiał gdy szłam do szkoły. Był to brzydki kanciasty budynek, jak chyba każda szkoła. Wiedziałam, że jestem spóźniona, ale zobaczyłam, Wojtka i Klaudiusza stojących przed szkołą. Przyjaciel zauważył mnie i krzyknął na powitanie.
   -Hejka! Drzwi są zamknięte! - W tym czasie zdążyłam podejść i wyciągnąć telefon.
   -Jest jedenaście po dziesiątej, a Podkowa nigdy się nie spóźnia. Dziwne.
   -Podkowa? - Spytał Klaudiusz wyraźnie zdezorientowany. Nawet jako kujon powinien znać przezwisko swojej wychowawczyni. Wstyd normalnie. Na szczęście Wojtek przyszedł mu z pomocą, choć niezbyt chętnie.
   -Pani M. - Powiedział szybko i wrócił do rozmowy ze mną. - To co, mamy iść do domu? Wtedy na pewno nas obleje. Poczekajmy jeszcze chwilę. W końcu każdemu zdarza się zaspać. - Ostatnie powiedział bez przekonania, bo obydwoje dobrze wiedzieliśmy, że Podkowa nigdy się nie spóźnia nawet, gdy jest chora i cała klasa, a nawet nauczyciele mówią jej, że powinna zostać w domu. Tak, już tak było. Uniosłam znacząco brew, ale nic nie powiedziałam, bo przerwał mi czyjś cieniutki głosik.
   -Czekacie na projekt?
   Całą trójka odwróciliśmy się i zobaczyliśmy niską pucołowatą dziewczynę o kręconych rudych włosach. I to bezsprzecznie rudych. Gdy biegła unosiły się za nią niczym welon. Głupie porównanie, ale teraz nic nie wymyślę. Dobiegła do nas zdyszana i uśmiechnięta, miała na sobie płaszczyk i czarny plecak. Wojtek powiedział jej, że ciągle czekają na swoją wychowawczynię i zastanawiali się czy w ogóle przyjdzie, a na twarzy nowo przybyłej pojawiło się zdziwienie. Przechyliła lekko głowę na prawo.
   -Jak to? Nie mieliśmy się spotkać o dziesiątej dwadzieścia? Przecież M-ka wyraźnie mówiła...
   -Czekaj. - Przerwał jej Klaudiusz. - M-ka? Ile pani M. ma tak właściwie przezwisk?
   -...że będzie czekała dwadzieścia po. - Dokończyła patrząc mu ze złością w oczy, po czym nagle się uśmiechnęła. - Ale co tam. Ja ciągle gadam i trochę ciężko za mną nadążyć. Co do przezwisk to sama nie wiem. Podkowa, Jęzorek, M-ka, było jeszcze pani W. jak wredota, ale się nie przyjęło. A właśnie jestem Aniela, a wszyscy mówią mi Daga, od Dagmary, bo to moje ulubione imię. Ktoś mi mówił, że to wcale do mnie nie pasuje, ale ja... - Piskliwy głosik rozbrzmiewał i był ignorowany jeszcze przez jakieś dziesięć minut, po których na parking podjechał czerwony samochód. Wysiadła z niego wyraźnie zadowolona nauczycielka i podeszła do nas. Nawet mi było już zimno, a chłopcy stali tu dłużej. Wojtek przeskakiwał z nogi na nogę patrząc jak Podkowa otwiera drzwi i jako pierwszy wbiegł do szkoły. Bardzo dziwny widok. Uśmiechnęłam się i weszłam już za M-ką, czy inaczej mówiąc Jęzorkiem do szkoły. Poprowadziła nas do piwnicy. Na drzwiach były resztki białej farby, kiedyś widniał na nich napis składzik, ale jakoś udało mi się go odczytać. Kiedy weszliśmy do środka resztki nadziei legły w gruzach. Dosłownie. Najwyraźniej to nadal był składzik, tylko na środku z czterech ławek złożono prowizoryczny stół, na którym leżały telefony jakby wyciągnięte żywcem z czarno-białych filmów. Wzdrygnęłam się. Zapaliła się tylko jedna z dwóch gołych żarówek. Nawet przez małe zakratowane okienko nie wpadało za dużo światła. Choć wystarczająco, by podświetlić latający w powietrzu kurz.