Daleko

    Jako że właśnie zaczęły się wakacje, przez następne dwa miesiące będzie tu mały przestój. Dokładnie tak, jak w zeszłym roku. Raczej nie będę nic dodawać, ewentualnie jakiś mały rozdzialik, czy wiersz. Mam zamiar sobie zrobić wakacje również od bloga, dlatego że mogę nie mieć czasu, lub dostępu do komputera.

    Dziś tekst wybitnie krótki, za to z ładnym podkładem muzycznym. Miłego czytania.

 

"Daleko"

   Byłem cały mokry. Deszcz robił się coraz delikatniejszy, zacisnąłem usta, poprawiłem raz jeszcze zapięcie swej kurtki i odgarnąłem wiszącą na mej drodze gałąź. Kropelki spadały z liści, ochlapując moją twarz. Musiałem iść dalej. Robiło się coraz zimniej, zapadał zmierzch. Dobrze wiedziałem, że zaraz stanę u celu. Dokładnie opisano mi drogę. Przeszedłem nad krzakami, mijałem sterty głazów. Próbowałem skupić się na jednym punkcie przed sobą. Nogi grzęzły mi w ziemi. Na stopach czułem błoto. Wszystko przeciekało. Wszystko mnie bolało. Wszystko coraz bardziej się ode mnie oddalało. Jedynie mały zwój ciągle trwał przymocowany w kieszonce przy moim sercu. Jeśli go nie dostarczę... będzie po wszystkim. Powinienem był nadal biec. Krzyczeć na całe gardło, że jestem gońcem i wpaść prosto przez główne wejście na dziedziniec wielkiego zamczyska.

   Nie miałem już sił. Starałem się wyrównać oddech. Szedłem coraz wolniej. Błoto dodatkowo mi przeszkadzało. Po niebie sunęły szare chmury, zasłaniając coraz więcej słońca. Miałem, wrażenie, że jest już noc. Nie poddawałem się. Deszcz przecież ustawał. A ja, choć przemoczony, prawie dotarłem na miejsce.

   Czerń. Miałem mroczki przed oczami. Wyciągnąłem przed siebie rękę, aby oprzeć się o pień najbliższego drzewa. Nogi miałem, jak z waty. „Wdech, weź wdech” - powtarzałem sobie w myślach. „Jeszcze tylko kawałek. Kawałek, rozumiesz?”

   Zamknąłem oczy. Nie mogłem wytrzymać pulsującego bólu w mojej głowie. Zakaszlałem i osunąłem się powoli na ziemię. Błoto przedostawało się przez spodnie. Zrobiło mi się niedobrze. Musiałem się położyć. Na chwilę. Tylko, żeby mi się poprawiło. Opuściłem głowę i czułem na jej czubku opadające krople deszczu.

   Leżałem w bagnie. Czułem, jak mnie pochłania. Powolutku. Nie miałem siły wstać. Na chwilę wzrok mi się poprawił. Już nie było tak ciemno. Spróbowałem spojrzeć przed siebie. Musiałem. Musiałem tam dojść. Wyciągnąłem rękę.

   Huk. Po chwili zobaczyłem błysk. Chciałem się podciągnąć, jednak bagno nie dawało za wygraną. Nieustępliwa ziemia przyciągała mnie. Tylko kawałek. Przecież już nie jest daleko. Nie mogłem się poddać. Ja nie robię takich rzeczy. Czułem łzy pod powiekami. Nie mogłem się na to zgodzić. W moje usta wpłynęło trochę błota. Chciałem, je wypluć, lecz dostało się go jeszcze więcej.

   Przecież normalnie bez problemu bym stąd wyszedł. Serce mnie paliło. Nie. Coś na sercu. Zwój.

Ziemia mnie pochłonęła. Odpływałem. Ten zamek. On był daleko. Zawsze był daleko. Nie mogłem oddychać. Wszystko stało się czarne. Gdzie on jest? Moje serce biło tak mocno, jak tylko mogło, a ja i tak nie miałem szans. Błoto otaczało mnie z każdej strony, dotykało każdego kawałka mojego ciała. Nie obchodził mnie zamek. Chciałem tylko wziąć wdech.