Deszcz

„Deszcz”
Kocham delikatny szary deszcz

i jedwabną cichą mgłę,

a słońce może nie wstawać w dzień

i nigdy już.

Deszczu szmaragdowe lecą krople

ku ziemi,

by zderzyć się z nią,

a ja pragnę w nich kąpać się

i otulić tą jedwabną cichą mgłą,

by nie widział mnie nikt,

więc czekam na łzy nieba.

I dotyka mnie z niego wielki deszcz.

Zazdrosne gwiazdy patrzą, jak dotyka mnie,

migoczą, szepczą,

a mój druh wciąż delikatnie mnie obmywa.

Moją duszę też oczyścić chcę,

więc idę dalej w deszcz.

Mgła zasłania mi wszystko,

nawet mnie

i już nie wiem, czy to krople,

czy moje łzy

chcą, bym nimi się stała

i upadła na ziemię, wraz ze skarbcem smutnych win,

więc lecę ku ziemi,

by rozkruszyć swe sny.

Zostanie ze mnie tylko kałuża.

A może nie?

Patrzę znów na niebo, by przekonać samą siebie.

Już nie pada.

Skończył się deszcz.

Zostały mi tylko wysuszone łzy

i tęcza,

z mojego serca.