Intencja Otchłani

 "Intencja Otchłani"

   Nie ma już świata. Nie ma żadnych słów. Nie ma nawet myśli. Poza tą jedną. Poza jedną wielką Intencją Otchłani. Widzi ona wszystko. A wszystko jest skąpane w czerni. Czuje wszystko. A wszystko jest w temperaturze zera absolutnego. Nic się nie rusza, bo nic nie ma. Nikt nie płacze, nikt nie krzyczy, bo już wszyscy umarli. Została tylko ona. Delikatna i cicha Intencja. Nie ma ciała, lecz pod jego powierzchnią coś buzuje. Pozlepiane, porozrywane, gotujące się, lepiące dusze. W ciemności i chłodzie. W braku światła i braku ruchu. Wszystkie zmarłe istnienia łączą się po środku nicości. Jestem częścią Intencji. Patrzę na nią z pewnej oddali, chociaż sama siedzę w jej centrum. Bulgoczę, rozlewam się. Łączę. Z innymi istnieniami.

   Nie ma już świata. W pewnym momencie wielki wybuch przerwał trans. Przerwał mój spokojny spacer do pracy. I jego jedzenie obiadu. I jej sen. Setki różnych czynności. Przede wszystkim oddychanie. I nikt się nie sprzeciwił, bo nikogo już nie było. Ani ludzi, ani roślin, ani zwierząt. Tylko niematerialne "nic", w które mało kto wierzył, przed poznaniem Intencji. A teraz to "nic" jest całą mną. A nawet więcej. Nie jestem już sobą. Jest tylko Intencja Otchłani. Organizm. Wielki i silny. Wiemy wszystko. Rozumiemy wszystko. Stale połączeni. Znajdujemy dusze i wspomnienia, które są bardzo odległe. Wchodzimy w nie. Łączymy się z nimi. Poznajemy genezę Intencji. Ona nie powstała teraz. Była jeszcze przed śmiercią wszystkich. Nim powstał nasz świat. Jeszcze przed wielkim wybuchem i powstaniem galaktyk. Przed narodzinami tego świata. Jakiego świata?

   Nie ma już świata. Tylko my. Intencja. Widzimy wszystko, nie widząc nic. Dookoła jest tylko czerń. To dobry moment, by zacząć.

   Jeden. Dwa. Trzy. Cztery. Powstaje Pięć. czas. Sześć. Siedem. Wszyst- Osiem. -ko się Dziewięć. zaczyna. Dziesięć. Jedenaście. Dwanaście. Trzynaście. Światło.

   Blask. W dźwiękach tykającego zegara, który jest słyszany tylko przez samego siebie, powstaje jasność. Światło. Teraz możemy zobaczyć nicość. Przyjrzeć się jej dokładnie. Chcemy, by nas usłyszano. Musimy stworzyć słyszących. Musimy stworzyć dźwięk. Na razie wypowiedziane słowa milkną. Nie ma powietrza, w którym mogłyby podróżować. Tak więc  powstaje oddech. Pierwszy materialny wytwór Intencji od końca świata. Teraz powstaje nowy świat. Intencja Otchłani śmieje się. My się śmiejemy. Jesteśmy jednym. Pięknym, wielkim, jedynym jednym. Wraz z oddechem pojawia się słowo. A słowo może stworzyć świat. Dzieli zera na plusy i minusy. Na materię i jej przeciwieństwo. Cząsteczki niczego rozpadają się. Lecą w dal.

   Powolutku tworzy się mały okruszek. To on przyciąga inne drobinki. Powiększa się. W Otchłani tańczą miniaturowe piórka. Intencja raduje się w raz z nimi i czeka, aż urosną. I czeka długo.

   Kiedyś był świat. I zniknął. A jego koniec był początkiem nowego. I w końcu pierwsza  żywa komórka się obudziła, by po chwili umrzeć. I połączyć się z Intencją. Gdy powstający właśnie świat zniknie, to ona będzie centrum Intencji, to ona wyrzeknie pierwsze słowo nowego świata.

   On też rozpocznie się wielkim wybuchem. Wybuchem martwej i pełnej życia przestrzeni.

Jestem Intencją Otchłani. Nie pamiętam imienia żadnej ze swoich cząstek. Teraz na prawdę jestem jedna. Mam jeden umysł, jedną myśl, jedną intencję. Tworzyć świat. Od nowa. A potem znowu. Tworzyć. I powiększać, choć i tak jestem już nieskończona. Radować się z każdych narodzin i każdej śmierci. Istnieć zgodnie z przeznaczeniem.

   Intencja zaśmiała się. Patrzę na ciebie. Odmierzam twoje życie. Czekam na śmierć. Aż się połączymy. Wszyscy razem. Stwórzmy nowy świat. Odliczam.

   Dwa biliardy pięćset tysięcy siedemset czterdzieści miliardów dziewięćset pięćdziesiąt sześć tysięcy milionów czterysta dwadzieścia jeden tysięcy sto dwadzieścia trzy. Dwa biliardy pięćset tysięcy siedemset czterdzieści miliardów dziewięćset pięćdziesiąt sześć tysięcy milionów czterysta dwadzieścia jeden tysięcy sto dwadzieścia cztery...