sobota, 30 stycznia 2016

Wiatyk comiesięczny cz.3

   Może i główny bohater nie ma imienia, ale... To nie ten sam główny bohater. Jak na razie w każdej części był ktoś inny. Tak jakby.
   A jak dorwę komputer w czasie ferii, to jeszcze coś dodam. Jeśli nie, to następny wpis pojawi się dopiero za dwa tygodnie.
Wiatyk comiesięczny cz.3
   Specjalnie na ten dzień założyłem czerwoną czapkę z białym puszkiem i pomponem. Kobieta uśmiechnęła się do mnie, wyciągając komórkę w moją stronę. Podniosłem się minimalnie z krzesła i przyjrzałem uważnie.
   -W porządku - powiedziałem i wstałem. Wiedziałem, że za drzwiami powinny być dwie osoby w kolejce i nie chciałem, by musiały zbyt długo czekać.
   -Przepraszam, że pytam. - Głos kobiety zatrzymał mnie w pół kroku. Obróciłem się w jej stronę. - Ale dlaczego chciałeś, żeby było widać całą twarz? Do otworzenia kopii wystarczy...
   -Tylko zdjęcie oczu - dokończyłem za nią. - Tak, wiem. Ale wie pani, tak nie byłoby widać mojego uśmiechu. A gdyby miało mi się coś stać, wolałbym odrodzić się z uśmiechem na ustach.
    Kobieta spojrzała na mnie zdziwiona. Musiała spodziewać się innej odpowiedzi.
   -Ach. - Tylko tyle powiedziała. Spojrzała na nie badającym wzrokiem. Przecież nie byłem, aż takim dziwakiem. Przecież nikt nie zabraniał uśmiechać się w miejscach publicznych. Nawet, gdy przychodziło się na comiesięczny wiatyk. Miałem w końcu czapkę świętego Mikołaja i szedłem do swojej dziewczyny i mogłem osiągnąć absolutnie wszystko w ten jeden wolny dzień miesiąca, który akurat wypadał w boże narodzenie. Zeszły wolniak był dawnym świętem pluszowego misia, a jeszcze wcześniejszy, makaronu. Boże narodzenie było na tyle duże, że ciągle były rodziny, które je obchodziły. Nie moja co prawda, ale jednak. Złapałem za klamkę.
   -Poczekaj chwilkę - zatrzymała mnie. Odwróciłem się do kobiety siedzącej za biurkiem. Wyciągała aparat w moją stronę. - Ta czapka zasłoniła ci część prawego oka. Mógłbyś ją zdjąć?
   -Jasne - złapałem za czapkę i ściągnąłem ją z głowy.
   Oślepił mnie flesz. Zamrugałem, by znowu dobrze widzieć. Pani uśmiechnęła się do mnie zza lady. Chyba fotografia wreszcie wyszła dobrze. Założyłem ponownie czapkę i pomyślałem, że to trochę szkoda, że nie mam w niej zdjęcia. Ale i tak miałem zamiar w niej chodzić do końca tego dnia. Wyglądała uroczo. Rzuciłem szybko "do widzenia" do tamtej kobiety i szybko wyszedłem z pokoju. Na korytarzu czekały już trzy osoby. Powinienem był się bardziej streszczać. Trwało to tyle tylko przez moją czapkę. I to, że uśmiecham się do zdjęć. Sam utrudniam sobie życie.
   Wyszedłem z budynku. Ktoś już na mnie czekał. Dziewczyna uśmiechała się i machała do mnie ręką. Stała przy budce teleportacyjnej. Już nie mogłem się doczekać reszty tego dnia. Przyspieszyłem kroku. I uniosłem rękę w geście powitania.
   -Cześć! - powiedziałem nie kryjąc swojego uśmiechu. Tak dawno się nie widzieliśmy. Przytuliłem ją do siebie. Nie odsunęła się. Stała przez chwilę bez ruchu, a potem odwzajemniła uścisk. Jakiś człowiek wyszedł z budki i zręcznie nas ominął. Pewnie sam chciał się potem z kimś spotkać. Delikatnie puściłem dziewczynę. Patrzyła na mnie z uśmiechem.
   -Idziemy? - zapytała.
   Skinąłem głową.
   Weszliśmy do budki teleportacyjnej. W środku było ciemno, jedynym dobrze oświetlonym punktem był panel. Przejechałem po nim palcem i ukazało się pole do wpisania adresu, na który chcemy się przenieść. Chciałem nacisnąć na wybieranie głosowe, ale moja dziewczyna kazała mi zamknąć oczy, po czym wszystko wpisała ręcznie. Trwało to dłużej, niż gdyby mówiła. Przestępowałem z nogi na nogę. Miałem ochotę odrobinkę podejrzeć, dokąd chce nas wysłać, ale jakoś się powstrzymywałem.
   -Już? - spytałem, ale odpowiedziała mi cisza.
   Coś złapało mnie za kark. Coś chłodnego. Coś silnego.
   -Ach! - krzyknąłem i szybko się odwróciłem otwierając oczy.
   Stałem na ugiętych nogach i z rękami przed sobą, zasłaniającymi twarz. Pozycja obronna. Gdy zobaczyłem, kto przede mną stoi. I śmieje się ze mnie.
   -Ej, przestraszyłaś mnie! - powiedziałem oburzony i uśmiechnąłem się. - Następnym razem, to ja cię zaskoczę, zobaczysz. - Chciałem dodać coś jeszcze, ale nagle coś mnie oślepiło. Drzwi od budki rozsunęły się z cichym sykiem. Mogliśmy wyjść na zewnątrz. Zrobiliśmy to. Powoli. Byliśmy w jakimś wielkim pustym hangarze. Nie wiedziałem czemu paliło się tyle lamp, skoro nikogo nie było w środku. W sumie, to teraz byliśmy my. Pewnie nikt nie dzielił hangaru na sektory i albo wszytko było jasne, albo pogrążone w całkowitej ciemności.
   -On by się nie wystraszył - wypaliła.
   Spojrzałem na dziewczynę. Zdecydowanie nie była wesoła. Miałem wrażenie, że wcześniej tylko udawała, że cieszy się na mój widok. Patrzyła w pustkę z zamyśleniem.
   -Wszystko w porządku? - spytałem. Zrobiłem to odruchowo. Oczywiście wiedziałem, że nic nie jest w porządku, że wszystko jest źle. Tylko nie miałem pojęcia dlaczego. - Co się stało?
   Spojrzała mi w oczy. Wyglądała inaczej. Inaczej, niż w swojej legitymacji. Bez uśmiechu. Miałem wrażenie, jakby była bardzo daleko, jakbym wcale jej nie znał. Nagle stała się dla mnie obca.  Ale przecież jeszcze kilka dni temu, gdy spotykaliśmy się na te pięć minut dobrze wiedziałem, jak mogę się przy niej zachować. A teraz jej zimny wzrok przeszywał mnie. Wzięła wdech.
   - Kurwa. - Przymknęła oczy. Chciała powstrzymać łzy. Ręce jej drżały. - Nie jesteś nim.  Myślisz, że mnie znasz? Widzę cię pierwszy raz w życiu. Ty mnie też. - Miała zaszklone oczy.
   - Czekaj...
   - Zamknij się.
   Zamilkłem. Patrzyłem na nią w ciszy. Wcale nie była wściekła. Nie tylko. Złapała mnie. Przytuliła się do mnie.
  - Nie żyje. Kurwa. Nie żyje - powtarzała pod nosem. Objąłem ją i czekałem, aż się uspokoi. Płakała. - Nie ma go. Nie ma. To nie on. - szeptała cicho. W pewnym momencie już nic nie słyszałem. Tylko jej ciche pochlipywanie. Już nie trzymała mnie tak mocno. Pozwoliłem jej wyswobodzić się ze swojego uścisku. Odwróciła wzrok. I stała obok mnie. Z przekrwionymi oczami. Z zaschniętymi łzami na policzkach. I z rozczochranymi włosami.

5 komentarzy:

  1. Ej,Myszo coś mi obiecałaś :< pamiętaszz ?
    co do notki- Troche juz po świętach a czapka z pomponem tyko z tym mi się kojarzy ale, piszesz fajnie więc choć nie wiem o co chodzi itak to lubie

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na pewno wytłumaczę o co chodzi. Albo przynajmniej spróbuję. Nie bój się.

      Usuń
  2. W dniu trzydziestego pierwszego stycznia 2016r. dziewczyna o pseudonimie Nocna kukła a.k.a. Sherlock lub Your Shelter zawitała ponownie w siedzibie myszy. Czytając jej sennik nie mogła się oderwać. Słabość do twórczości Kasi P. ponownie doprowadziła ją do skurczy żołądka.
    Doczytawszy ostatnią część Wiatyku wreszcie wzięła głęboki oddech i próbowała zebrać do kupy to, co wie. Nadal była zagubiona i podniecona. Z minuty na minutę na nowo poznawała szaloną moc oddechu. "Nie zawiodłam się." - można było usłyszeć w jej myślach. Pośród odmętów internetu sennikmysz zawsze ratował jej wątłą duszyczkę. Już prawie płakała, pisząc komentarz. Chciała tylko przekazać autorce, by w cz. II Wiatyku poprawiła "w każdym bądź razie" na "w każdym razie". Chyba, że ten błąd został wprowadzony świadomie.
    I pragnęła jeszcze dodać, że te upadki głównych bohaterów dziwnie kojarzą się jej z postacią Jezusa.
    Nie wiem, ale chyba chcę iść na wiatyk.
    Via...

    Amatorskie opowiadania:
    http://pamietam-wczoraj.blogspot.com/
    Amatorska poezja:
    http://wczorajszy-pamietnik.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jak tylko wrócę do domu i do swojego komputera poprawię ten błąd. Zupełnie go nie zauważyłam.

      Usuń
  3. Super post, w sumie jak zawsze, trochę jak kartka z książki, jak zawsze :P

    OdpowiedzUsuń

Ludzie sami w sobie są nadzieją.